voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 50.248):

een beeld, nog dichterbij

ik zou een vers willen schrijven
over de ochtend, het ruisend geluid
van winterkoude waarin mijn hart hangt

misschien is het de eenzaamheid
die in wezen niet verandert of de minnaar
uit mijn dromen en ik van mezelve genoeg

ik volg de banen, de wolken dieper,
over het bleek, getralied gras
dat als een bevroren pijn in de tijd ligt

dit is het uur waarin alles
nog zonder woorden komt

Zie ook: http://www.youtube.com/wa...v=7mDobjBUKDo&feature=youtu.be

Schrijver: kerima ellouise, 12 december 2013

Geplaatst in de categorie: psychologie

1
2
3
4
5

4.8 met 6 stemmen

459

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Jules Grandgagnage, 11 jaar geleden

Ik sluit mij aan bij vorige sprekers... erg geslaagd gedicht.

Imiza, 11 jaar geleden

mooi gelaagd gedicht,breekbaar en doorzichtig

Hilly Nicolay, 12 jaar geleden

In de ochtend waarin de stilte de aarde aanraakt.
Daarin soms wat eenzaamheid...Mooi gedicht Kerima.

Jan Haak, 12 jaar geleden

Een mooi uur om van stil van te genieten...

Willeke Tjassens, 12 jaar geleden

Mooi verwoord, en zelfs in de laatste zin...zonder woorden.

hans_, 12 jaar geleden

Mooi verwoorde emotie als ochtend-mijmering

wietenswaard, 12 jaar geleden

dit zijn toch weer van die heerlijke verzekens, ze drijven, ze glijden op onze winterse adem. het zijn wolkjes puur glas.

Geef je reactie op deze inzending: