Netgedichten

netgedicht (nr. 50.282):

Samenspel

Het beeld vervaagt
nog in mijn spel
in grote lijnen
etst de leegte
jouw beleving wel

je afdruk die
in lachen kaatst
het flonkeren dat
de sterren in
je ogen plaatst

hoe kan ik dat
ooit uit me wissen

ik voel je adem
langs de waarheid gaan
proef je tranen in
mijn eigen waan
om je nooit
te hoeven missen

ik hou van je
berg je sterren
in het onverwachte gloren

ik heb mijn spel
bezield gespeeld
maar heb er jou
in mij verloren