inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 50.769):

- Schemering sterft weifelend -

Schemering sterft weifelend
"onhoudbaar" begint de moed te dagen
ontluikend brandt bij dageraad
de hemel enigszins verlicht

ongemakkelijk, ja, haast ondraaglijk..
scheidt de nacht de sterren van jou,
als verstrooiing van het zonlicht, dauw
de zon, die recht onder de horizon verdwijnt

vanzelfsprekend de vanzelfsprekendheid
en in mijn hoofd, als duizend lichtpuntjes
verdeeld.. het zonlicht gereflecteerd

verkruld en lang overleden
druisen 1000 ongestelde vragen
dag vraagt vannacht terug
wat blijkbaar onomkeerbaar verloren is

schemering sterft weifelend,
ver beneden hemelse lichtbakens

ten afscheid bereid...dans jij met mij
gouden tijden willen jou niet laten sterven
's nachts zo dicht, zie ik het levendig voor ogen
afgewend van het volle leven
sta jij in al mijn dromen

onder de hoge lichtblauwe horizon
in de verte, het al zo wankele zelfbeeld
mijn noordpoolster
hij dreef voorbij de liefdevolle maan
zeevaartkundig mee in zee

gedachten gaan je eeuwen missen
weggekwijnd, verdoken grauw
in het diepste zilvergrijze emotioneel
bevrijdden wie ons behaagde
weifelend trouw

vervloog tijd als bij schemering
vaak lichtende nachtwolken
drijven eenzaamst uitgestraald
nauwelijks helderder sterrenbeelden mee.

Schrijver: Sabrina Bielac, 30 januari 2014


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 434

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)