Netgedichten

netgedicht (nr. 51.635):

Mijn zusje

Broos de levensadem van een mens:
een bestaan van meetafaan omsloten
door de zoete dood waarrond leliebladen gegoten,
drijvend op engelenvijvers met rust als laatste wens.

Wasem meegevoerd door leeuweriks klim
tussen blauwe plooien, verre ontastbare stip,
onzichtbaar gouden zeilschip
verdwenen achter de kim.

En toch, mijn twee goede zorgende zussen
blijft mij het afscheid zwaar
en smeek uw verdriet te blussen.

In de luwte van uw hart, gelukkig vertoef ik daar.
Tuinen van het heden geuren naar oneindige chorussen
één ontmoeten in eeuwige verjaardag met elkaar.