Netgedichten

netgedicht (nr. 51.662):

Wanhoop en extase

In de greep van de
de morgenstond
bijt het bos op het
bitter van de mossen
met de nasmaak van
de nacht nog in volle mond
vloeit de dauw uit gesloten ogen

In het voetspoor van
z’n uniformiteit, schuurt
het eerste licht langs
de hoogste takken,
strekken schaduwen zich
tot levende sculpturen,
gekerfd in de magere

schors van de vluchtige tijd
lekt langs bombastische
stammen, gedenktekens
van vergeten ontmoetingen
die opgaan in de opengevallen bressen
van wanhoop en extase, waardoor
de eindigheid zich schijnen laat.