Precursor
Ik besta in het uur dat wacht
Handpalmen wuiven mij van verre toe
Mijn ogen reiken duizend ramen tegemoet
Schampen langs heuvels van gebalde pracht
Er ritselt water
in kleuren van gesmolten lood
Een deining smoort
tegen de veilige oeverrand
Het gouden licht
getuigt van een afwezige dood
Ik mompel duizend namen op voorhand
Rollende kiezels leggen de fluistering bloot
'Laten we verder gaan, dit is slechts het voorland'
Geplaatst in de categorie: landschap
verloren paradijs 4.0 met 1 stemmen 
130
130
Geef je reactie op deze inzending:
Betekenis en samenhang zijn ver te zoeken.
Ik laat me niet zomaar foppen door je ver-
gezichten. Ik verwacht meer van een echt gedicht.
Verwaardig je eens om mij te antwoorden.
maar een menselijke reactie op dit gedicht
wordt digitaal gesmoord...
Kom Iniduo, je leeft niet
alleen op deze aardkloot.