Netgedichten

netgedicht (nr. 52.542):

witte roos

niets zal sterven
hier of in het ongekende land
geen vers eindigt er
noch de roos
gevouwen tot engel
in een witte nacht van wolken
die met broze handen
het leven
waar dan ook
ogen geeft
als een voelbare, glanzende
verbinding

Schrijver: kerima ellouise, 23 juli 2014

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: afscheid

witte roos

3.4 met 13 stemmen

614

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Katty, 11 jaar geleden

Met een warme glimlach gelezen...! Hoe op deze manier het sterfelijke als on-sterfelijk in aanschouwing van gevleugelde engelenogen wordt omschreven.

Jan Haak, 11 jaar geleden

Mooie troostrijke woorden, Kerima.

Gerhard Burgers, 11 jaar geleden

meer dan schitterend

Annejan Kuperus, 11 jaar geleden

Wat een heerlijk-leesbaar afscheid; bovenal mooi is de wijze waarop jij ons als lezers/mensen laat zien dat afscheid niet per se definitief hoeft te zijn...!

Pama, 11 jaar geleden

In de hartenklop van een ontluikende rozenknop schuilt een boodschap, een herkenning van onze broosheid als de hemel huilt.

Marije Hendrikx, 11 jaar geleden

Zo heel erg mooi is dit gedicht dat boven en beneden en hier en daar in liefde verbindt.

Geef je reactie op deze inzending: