Narpetus

nu schuilt de storm
in rouwjurken, eindelijk

na lange dagen van
verborgen woorden

met de daver op het lijf,
gespleten haren in de nek

over wankele treeplanken
langs gedrogeerde lijnen

niettemin, meeuwen op wacht
boven vuilnis op het plein

in bekommering over
ingedaalde hersenschimmen

of mijn morgenlicht, nakende als
wezen van ziel en zaligheid

ontwaken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 2 stemmen 521