Een klein gebaar

zonder dat we er bij stilstaan
zijn we steeds op doorreis

en trekken bomenrijen voorbij
langs viaducten over dalen

je hoogte valt koud op het dak
daarmee wijken alle talen

zwijgend of niet, onverstaanbaar
het gaat immers om het gebaar

om het moment zonder misbaar
toen we samen aten en dronken

ik zie een hand grijpen naar glas
genoegzaam gevuld met aarde

dan is het tijd voor een wandeling
zolang het zonneweer toestaat

het moment kortstondig

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 92