een zakje drop
hij had het haar beloofd
toen ze in bed lag
het kind dat kleiner was
haar vleugels kwijt
ze glimlachte, hij vergat zijn eigen honger
loop maar een eindje om, zei hij tegen zijn dochtertje
op het eind van de Elisengarten
zijn hand aaide nog even
haar donkere haren
nietsvermoedend verdween ze verderop
in het licht dat met de rijen kasseien speelde
het was zijn hand die bedelde
net iets over vijf uur
mensen, grijs en gehaast
naar bloemenblauw behang
liepen voorbij het kommetje
voor zijn meisje was hij een held
Geplaatst in de categorie: psychologie
Inderdaad weemoedig en net niet sentimenteel. Knap,
niets vermoedend...Mooi het beeld erbij.
Ik werd er een beetje weemoedig van.