Kolk
In een leeg, kleien vlakte
Rijzen ijle bomen omhoog, populieren denk ik
Rechte wegen, een geometrisch oppervlakte
Ik stop en denk, een ogenblik
Dit achtergelaten lichaam van de zee
Omsingeld door koude voren klei
Ontlokt aan mij een gevoel van heimwee
Mijn jeugd is nabij
Hier viste ik als kind
Aan de rand van de kolk gezeten
Een oog zo zwart en blind
Het heeft de zee vergeten
Omringd door de republiek van het graan
Ver van mijn moeder verwijdert
Leerde ik de lokroep van het water weerstaan
De kolk, als ik, introvert
Verderop stroomt de zee, vrij
Het is niet erg ver
Nee, de bevrijding is dichtbij
Het is zover
Geplaatst in de categorie: landschap