Netgedichten

netgedicht (nr. 55.072):

Troostcafé

Hij zit op een houten kruk
voor de bar, in zomaar een café.
Behoedzaam pakt hij z’n glas
het goudgele vocht verdwijnt tevree.

Z’n ogen dwalen telkens rond
op zoek naar een vriend of maat.
Echter zonder enig succes
pakt hij weer het glas, dat alweer volstaat.

Het drankgenot wordt ondersteund
door een hagelwitte filtersigaret,
zo ongeveer de dertiende,
ter verhoging van de innerlijke pret.

De bar is inmiddels geheel bezet
door individuen met of zonder zorgen
om even alles te vergeten.
In ieder geval tot de volgende morgen.

Bij het gemis van een bekende of vriend
laat hij z’n gedachten de vrije loop,
over allerlei omstandigheden.
Het zoveelste biertje geeft weer hoop.

De avond schrijdt langzaam voort.
De drankjes zijn nog nauwelijks te tellen,
evenals de peuken in een asbak .
De geest lijkt zich te herstellen.

Maar dan, ja het is zover,
het café moet zijn deuren sluiten.
Met een vrijwel lege portemonnee
staat hij na vele uren weer buiten.