Droomfantoom
Om de zoveel jaren wordt mijn woning
door een helikopter met zoeklichten beschenen
en verbrijzelen enge militairen mijn ramen
om mij nogmaals om een lang geleden incident
hardhandig te vermanen.
Een hoge ome, die ik ooit beledigde, heeft
destijds besloten om de special forces in te schakelen,
een geheime dienst, die over lijken gaat en die mij
martelt en met harddrugs benevelt.
Blijkbaar ben ik in hun ogen een groot gevaar
voor de brave, kleinburgerlijke nepmaatschappij.
Mijn eerste vriendinnetje woonde naast Abe Lenstra,
die zichzelf toen in een rolstoel voortbewoog
en zich achter de witgewassen vitrages schuil hield.
Hij deed nooit open toen ik naar een handtekening verlangde.
Op een gegeven moment was dat natuurlijk te laat.
Onlangs mocht ik als glazenwasser bij de ouders
van mijn eerste vriendin
aan het werk en verontschuldigde haar vader zich ten zeerste
om zijn afwijzende gedrag,
omdat ik inmiddels een landelijk bekende schrijver was geworden,
die verdacht veel op de dadaïst André Breton lijkt.
'Ze is boven op haar slaapkamer, je weet de weg!', zei hij.
Na alsnog een stevige vrijpartij liep ik met een vergulde glimlach
de lange trap omlaag en zei ik tegen hem:
'Het was de moeite van het wachten waard, snotaap!'
Geplaatst in de categorie: psychologie
bij Joanan's vurrukkulukku verdwalen