Bisschopswijn
Tijdens de zwaarbeladen Kerstfeestnachtmis
mochten we als benedictijnse monniken
ons eerst tegoed doen aan warme bisschopswijn.
De een nam wat meer bekers dan de ander.
Ik was duidelijk een blijvertje.
Uit de lift, die in de refter eindigde,
kwam mijn erudiete buurbroeder, die mij
op onbeschofte wijze op de vingers tikte.
Hij vond mijn zuipgedrag ongepast
en hij wist mij onder de gordel te raken.
Zijn sneer was zo vals als maar kan.
Een priester ja, gymnasiumniveau en universitair,
ik kon wel inrukken met mijn net niet behaalde Havo
en een rampspoedscenario aan zware trauma's.
Hij was dé specialist van de Ida Gerhardt kennis,
terwijl ik een lullig gedicht over dommelen
op hem afvuurde. Wam de Moor vond het intrigerend.
Daar was zijne hoogheid mee bevriend.
Niet met mij. Opdringerig pruldichtertje.
Het venijn van die literaire priester spoot eruit
en hij haalde alles uit de la om mij als kuttekop
te vloeren. Ik trilde als een rietstengeltje.
Die hele middernachtsdienst heb ik gehuild,
terwijl niemand dat schijnbaar zag,
niemand in dat vrome monnikenkoor.
Vooral die gemene kwelgeest niet.
Dat was het grootste verraad van alles,
waardoor ik vereenzaamde en suïcidaal ontspoorde.
En dan te bedenken dat ik die wrede dictator
jaren later een eerste druk van een Achterberg-bundel
heb gestuurd. Zeker 'Heb je vijanden lief!' van Jezus
letterlijk genomen. Zoeter dan bisschopswijn.
Geplaatst in de categorie: verdriet
Bisschopswijn
154
Geef je reactie op deze inzending:
want ergens in je liefde voor de taal
zit een kiem verborgen
die ervoor zal zorgen
dat vandaag of morgen
de lezer 't zien zal: drie dimensionaal