waar het licht gloeit
en als ik dan even met mijn hoofd
schud
de zee zie
die zoveel te dragen heeft
wanneer de zon met pompoenoranje ogen
haar schouders naar de nacht richt
vogels nog een laatste keer opstijgen
in de weemoed van mijn gedachten
om daarna spoorloos te verdwijnen
de hele nacht lang
dan weet ik
dat, hoe naamloos ook, ik op de donkere golven
zal kunnen drijven
vrij om te begrijpen
... voor ingesproken versie, zie link ...
Zie ook: https://www.youtube.com/w...v=io7WbJlbzNU&feature=youtu.be
Schrijver: kerima ellouise, 19 juni 2015
Geplaatst in de categorie: psychologie
drijven we naar het licht
vogels zoeken de morgen
vrij, op vleugels gedragen
Prachtig gedicht Kerima
Om in te lijsten.