Netgedichten

netgedicht (nr. 55.992):

jfdkl jadlk

Dit is wellicht
een nieuwe geestdriftige kreet
uit het vernuftige streven
van Amerika 's wetenschap

deze trotse eigengereide roep
glijdt snel langs me heen
bemoedigt bij 't verdwijnen echter
mijn vastgegroeide verhouding met God
welke zich langzaam aan opbouwt
niet door peinzende metselaarskunst
maar dankzij genade ongedwongen groeit

mijn wezen wordt geen hoge boom
die over wijd uitzicht heerst
waardig wiegend de stormwind uitdaagt
blijft steeds een lage beschutte struik
waarin kleine veerkrachtige takken
aansluipende verstrooide zucht vangen
licht zwaaiend hernieuwde geuren zenden
naar verte of nabijheid.