over het water
nu buigt het gras
het ligt vermoeid ter aarde, geen
bloem die nog de kop
opsteekt
de uiterwaarde kruimelt droog en wit
verhitte stukken zand
aan land de frisse schaduw van
een mensenhand, gebouwen liggen stil
te bleken, in de harde middagzon
heb ik het stil bekeken
... Limburg,augustus 2015 ...
Zie ook: http://www.switilobi.nl
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 20 september 2015
Geplaatst in de categorie: psychologie