Netgedichten

netgedicht (nr. 57.517):

Weerzien met moeder

Het is nacht geworden.
Ik zie het huis waar ik ben opgegroeid.
Weer hoor ik het knarsen van het grind.
Opnieuw hoor ik de stem van vader.
Zijn meningen en zijn beter weten.
De noodzaak van de zoon,
om zich met hem te kunnen meten.

Ik voel het gemis van broers en zussen.
De onmogelijkheid om met hem te praten.
Ik zie moeder naar zijn ogen kijken.
Ik hoor haar machteloze stem.

Ik wandel naar ons oude huis,
en steek de sleutel in het slot.
Ik loop naar boven naar mijn kamer.

Mijn moeder wacht al jarenlang op mij.
Nu pas durft ze haar geheim te delen.
Gewoon.
Mijn armen sla ik veilig om haar heen.
Een jonge moeder kust haar oude zoon.

Ik neem plaats achter mijn bureau,
en schrijf met tranen in mijn ogen,
ons verhaal opnieuw.