Netgedichten

netgedicht (nr. 57.562):

meervoudig sterven

gejammer van stervende takken
nachten vol regen

spiegels en luchten

niets ontsnapt aan
het geluid

het tast zintuigen aan
het slokt wolken op en het levende
zie ik verdwijnen

zal een vogel nog zingen
tussen schaduw en schors?

ik treur om gehavende nerven
het breken door ongevraagde winters

en van daaruit in eigen handen

... voor ingesproken versie, zie link ...

Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=HKl9M-cVEDs

Schrijver: kerima ellouise, 27 oktober 2015

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

meervoudig sterven

4.4 met 11 stemmen

318

Er zijn 9 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 10 jaar geleden

Weemoed van het sterven. Zal de vogel het morgenlicht vinden, om er te zingen, te landen op uitgestoken handen... Heel mooi neergezet Kerima.

Dianah, 10 jaar geleden

Erg mooi, heb het meerdere keren gelezen.

Inte feelders, 10 jaar geleden

Waar de dood raakt ... erg mooi gedicht Kerima!

Guy Aarts, 10 jaar geleden

Het donkert tussen deze woorden. Vergankelijkheid en gemis strijden om de boventoon. De weemoed haast tastbaar. Zo mooi, Kerima.

Marije Geerts, 10 jaar geleden

Meermaals gelezen, intrigerend.

hans_, 10 jaar geleden

Gelezen in stilte, ijzig.
Klein, verloren te midden van verdriet.
De vogels verstoppen zich in elk bladergat
om straks bij nakende lente zich te laten horen.
Je hebt me hiermee vastgebonden Kerima.

Bert Weggemans, 10 jaar geleden

Mooi, gevoelvol en rakend.

Marije Hendrikx, 10 jaar geleden

prachtig, ijzig koud gedicht over zoveel dood...

Leonardo, 10 jaar geleden

Heel mooi gedicht. Bezorgt me winterse koude rillingen.

Geef je reactie op deze inzending: