steeds die ene nacht
geduldig breekt de avond
door mijn laatste silhouet
dat als hars zich vormt
waarin de geest is gegoten
tijd is niet aanwezig, het bed
ver weg, doch mijn gelaat vertoont
de resten van het laatste gesprek
met de trede van het spoor nog aan mijn voeten
iets in mij vergat te dromen, wellicht
dat de nacht zich strijdbaar had willen tonen
in het ornament dat mijn leven positioneerde
in de gestalte van een rechtlijnig streven
het evenwicht geruwd naar het gevolg
dat alle slagen van het hart in een ritmisch
spektakel bezong deinsde terug
voor de waarden
die ik diep in mijn handen had begraven
Geplaatst in de categorie: emoties