voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 61.433):

verborgen wereld

natuurlijk waren er kinderen
zoals ik
ze namen mijn gebaren over

verdwenen in het daglicht
en in alles
wat mijn ziel verlangde

ik fluisterde ze mijn sterven toe
in het midden van de nacht

langzaam kwamen ze dan
uit de hoeken van de kamer
weer tevoorschijn

ze woonden in mijn geheim
in mijn handen
die zich vergeefs vouwden

en al voelde ik regen
het luisteren naar hun groot verdriet
gaf de ochtend de kans om open te breken

waardoor de kinderen weer poppen werden
en ik mijn kamer verliet

te moe om nog te spelen
met mijn dromen en de roze strikjes in mijn haren

Schrijver: kerima ellouise, 4 december 2016

Geplaatst in de categorie: psychologie

verborgen wereld

1
2
3
4
5

4.4 met 26 stemmen

543

Er zijn 11 reacties op deze inzending:

kornelis, 8 jaar geleden

zo wonderschoon, als balsem voor mijn slapeloze nachten...

leonardo, 8 jaar geleden

Alles is al over dit dicht gezegd. Ik sluit me derhalve met eerbied voor je dichtkunst bij de overige reacties aan.

Inte Feelders, 8 jaar geleden

Een gedicht dat raakt ... prachtig Kerima !

leonardo, 8 jaar geleden

Prachtig sfeervol gedicht

Dianah, 8 jaar geleden

Een prachtig en rakend gedicht Kerima!

Hilly Nicolay, 8 jaar geleden

Het prikt, die verborgen wereld. Bijzonder Kerima.

Guy Aarts, 8 jaar geleden

Een inkijkje in een verborgen wereld. Het raakt je midscheeps. Eén van de mooiste gedichten die ik ooit gelezen heb, Kerima.

geeraardt, 8 jaar geleden

Mooi die kinderdromen en droomkinderen.

Hanny van Alphen, 8 jaar geleden

Het schrijnt en schuurt maar zo geweldig verwoord.
Schitterende poëzie Kerima.

metske, 8 jaar geleden

ontroerend mooi Ellouise of hoe je ook heet
prachtig

jonhy donovan, 8 jaar geleden

sterk, zeer slim geschreven.

Geef je reactie op deze inzending: