inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 61.601):

Moeder (3)

De nachten dat wij waakten
en je angst in tederheid
probeerden te verjagen,
zijn lang voorbij, mijn moeder.

De uren die wij telden
en telkens weer je hijgend vragen:
'Hoe laat is 't kinderen?',
helaas, het komt niet weer.

Nu ben jij tijdeloos geworden,
en wij, verbijsterd, niet begrijpend,
staren naar de klok.

En in ons hoofd de blijde dagen,
je altijd zorgend vragen.
En in ons hart
de weemoed der herinnering.

Schrijver: Gust Adriaensen, 27 december 2016


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 257

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Johan Feyen
Datum:
21 maart 2020
In tijden van weemoed worden vaak de mooiste gedichten geboren! En dit hoort daar naar mijn mening zeker bij!
Naam:
Lisa
Datum:
11 maart 2017
Heel herkenbaar...
De liefde proef je in dit gedicht.
Naam:
Adeleyd
Datum:
27 december 2016
Met veel innigheid en tederheid geschreven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)