Netgedichten

netgedicht (nr. 61.820):

In het Molenpad

Wanneer de zon in je pupillen vonkt
en vreugdeboogjes je ogen buigen
krult, tintellichtend om mijn stil-juichen
een kus die naar je lippen lonkt.

Die blik zal me altijd mogen fascineren
sleept sporen in ‘t stof als een signatuur,
etst zich in mijn geest, een wiegend figuur
dat me als vanzelf doet aspireren,

nee! jágend maakt naar die hitte weder.
Maar al laat ik me geredelijk verzengen,
tastend tederheid met manie mengen

als ik die gloed weerom gespiegeld bied;
‘t handschrift dat me ter vervoering richtte
ziet me uit noodzaak zalig zwichten.