van de wolf en het lam
In grauw beslapen lakens lig ik mijmerend te wachten
op de merel die z'n ochtendlied zal brengen,
hoe lieflijk toch, dat haperen in hetzelfde refrein
zo ken ik zijn routine, de klacht, de vrome pijn.
Het ochtendzwerk breekt open nu de vroege bus
zich suizend door de malse voorjaarsregen trekt.
Een morsige man schurkt zich tegen me aan,
hoe kan ik hem zijn oude zweet vergeven ?
Ik zie mijn vader als wolf bij de scheve haag,
vegrijsd en ongevaarlijk nu hij dat liedje
van de oude poortwachter fluit.
Ik was een lam toen en moest nog geweid,
weet ik als ik uitstap en zachtjes met hem meezing
"poortwachter waar zijn de zwaluwen heen"
Geplaatst in de categorie: psychologie