Geen afscheid waardig
zoals ze daar ligt in het steriele hoog-laag bed
oogt ze bijna breekbaar. De glans op haar
gezicht herinnert me aan druppels dauw in
het eerste ochtendgloren
het zou me zoveel meer bekoren
als de sfeer niet zo geladen was
de stilte drukt mijn borstkas naar binnen
mijn moeder zwijgt, in meer dan honderd talen
mijn adem hapert even in het halen
doodse stilte, ijzige kilte
geen sorry, geen fijn dat je er bent
slechts de tikken van de klok die
aan de stilte knagen
ik kan het even niet meer dragen
vlucht naar de keuken voor koffie
zachtjes open ik de slaapkamerdeur
de gele deken op het bed ligt stil
ik ben geen afscheid waardig.
Geplaatst in de categorie: afscheid