Netgedichten

netgedicht (nr. 62.327):

Subjectieve ogenblikken

Huizen, bomen, tuinen, mensen -
ze glippen je ogen binnen
als vissen in een hongergrot.

Aan jou de nobele keuze welke
indrukken zullen gaan zingen
voordat ze worden opgeslokt.

Recht vooruitkijkend ontgaat je
wat er zijdelings vliedt.
Wolken blijven in rijen drijven.

Je droomt hardop... en doet teniet.
Inwendig roeren zich draken.
Tot je weer futiliteiten ziet:

handschoen, kleur, een vluchtig gebaar -
Maar meestal kijk je vijfenveertig graden.
'Beton' heeft je altijd geboeid.