Dromen

kan niet ontkennen
dat de lente vervlakt
het is langzaam wennen
ieder jaar wordt de reuk minder
seizoenen komen meer onder een dak

enkel als mijn kind die ander treft
bloeit er in mij iets op, dat raakt
alsof mijn toekomst beseft;
hou die hand zo lang mogelijk vast
daar eens alleen de winter je treft
en het ademen het licht uitbraakt

tot dat moment dicht ik dromen
over gladiolen en klinkende klanken
van genegenheid en kolkende stromen
in beelden van schoonheid en roest
en dat echte waarden zullen aarden
naast vredige vrouwelijke flanken

beschouwing

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 7 stemmen 205