Netgedichten

netgedicht (nr. 63.477):

wij samen

het fijne in je eigen hart ontmoeten
dan de wereld ontrafelen waarom
ze wordt getergd, ons erfgoed geraakt
door strijd gedoopt in onbalans

dat ik iets van je weet, zegt me niets
over dat het vandaag wel zal lukken
ik doel op het stekende zonlicht dat ik
als een valse entiteit in mijn bewegingen voel

ik zou niets van je willen weten, mijn
rust was dan het voedsel dat ik in stilte
tot me had genomen, geen muziek met schrale
teksten of beelden die nooit dimmen

wij samen, het had gekund en niet gekund,
onbezoldigde daden hebben geen afkomst
doch mijn geest regeert als een vorst
over al mijn zonden, gepleegd uit het verzet

tegen al het onmenselijke waar het begrijpen
geen finish kent, laat staan het ontknopen
van eenvoud met een sprankje hoop

god en vaderland, ik spuug vertekst op deze
grammaticale verworvenheid