Netgedichten

netgedicht (nr. 63.700):

Het ongrijpbare

haar ogen
kijken mij aan
ik laat ze gaan in
hun taxerende blik

ken mijn sterke
en zwakke punten
maar trek mij daar
niets van aan

haar stem
is hoog ondanks de
donkere intonatie in het
scherpen van contrasten

ik ben nooit
een optelsom geweest
van delen maar straal
intense vitaliteit uit

het ongrijpbare dat
uitlokt tot een lach
omdat niet weten waarom
jij jezelf nooit vergeeft

wij zijn tegenpolen
in het spanningsveld
van samen bestaan
ontlading is gelukkig zijn