Netgedichten

netgedicht (nr. 64.333):

Eerbetoon

Met wat gespaard geld wist ik
zo goedkoop mogelijk een treinreis
naar Charleville-Mézières te boeken
en daar in een goedkoop hotel te duiken.

Ik ging alle adressen af waar Arthur
Rimbaud had gewoond en ik aaide met mijn
hand de stenen en de overgebleven sferen.

Met gemengde gevoelens keek ik naar het
gymnasium, waar hij zo geploeterd had om
maar zijn strenge moeder te paaien. Maar
ook naar waar ze hem na zijn zegevieringen
als een paria verstoten hebben.

Ze herkenden niet de geniale dichter in hem.

Op zijn jonge leraar literatuur na.

Ik bekeek zijn buste en mijn hart brak opnieuw.

Hij had zichzelf namelijk zo ontzettend
uitgestoten gevoeld door die brave burgerlui
in die elitaire stad, dat het absoluut een
grove leugen is, dat hij juist in die stad

ter grave werd gedragen. Uiterst paradoxaal.

Ik heb dan ook zwarte, bedorven olijven op
zijn graf gestrooid. Met daar bovenop een
handgemaakt, papieren, dronken bootje.