dit alles
weerleg mijn droefheid niet
wanneer het winterlicht langs
koude daken druipt
naar een stil woord dat
langs het raam omhoog kruipt
in de lucht staart
alsof het de vlucht van wolken
wil volgen
om vervolgens in mijn oog te breken
door een ijzige korrel
door jou, door mij
onuitsprekelijk verzwegen
nu is het duidelijk
hoe de tijd aan jaren rukt
en hoe we ingesneeuwd raken
't begrensde tegen onze lijven drukt
in het vreemde huis dat leven heet
het sluit ons in, zoals tranen op een bevroren rivier
onherstelbaar gegrift door de meegevoerde mist
... zie link ...
Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=89prgkCcwUE
Schrijver: kerima ellouise, 23 februari 2018
Geplaatst in de categorie: psychologie
Allereerst de allerbeste beste wensen voor 2019!
Uw gedicht komt heel goed over en fenomenaal geschreven.
Graag méér van "Dit alles" Kerima!