Ik had zo graag
Ik had zo graag
een nieuwe lente willen schrijven,
zo een die juicht en zingt
en iedereen doet fluiten.
Of anders ook
aan Holland willen denken,
het reiken naar den einder
naast de langzame stroom
van het wassende water.
En als ook dat niet kan,
dan maar een droevig lied
Zo van « het is november en het giet
zo troosteloos en grijs
en alle dag gelijk. »
Helaas, dat is mij niet gegeven,
het is allang gedaan.
Rest mij dan toch, de lente zelf
waardoor ik zachtjes fluit,
maar ook het beeld van het verzonken land
en droefenis, gedeeld, van wat niet is.
Geplaatst in de categorie: emoties