Netgedichten

netgedicht (nr. 66.071):

Moeder van alle moeders

Ken ik haar, ken ik hem,
de vrouw, de man, de mens,
die moedig door ons leven liep?

Ik kan en wil haar niet vergeten,
mijn gestorven moeder, die wijze vrouw,
die me het levenslicht liet zien.

Ken ik mezelf?
Die man die vijfenzestig jaar geleden,
in het logeerbed van zijn oma sliep.

Begrijp ik hem?
Die oude man, die ik in de spiegel zie.
De opa, die zijn kleindochters ziet spelen.

Zij is het, die ons ten diepste kent.
Zij weet wat eindeloos wijze liefde is.
Zij weet wat kwaad is en wat goed.

Zij is de minnares, de godin, de vrouw,
die steeds opnieuw op haar geboorte wacht.
Wij allen zijn het, ik ben het, die op aarde,
ruimte voor haar maken moet.

Zij is het, de moeder van alle moeders,
Zij is de bron van liefde in het heelal.
Wanneer mijn eigen tijd gekomen is,
is het met haar lief gelaat voor ogen,
dat ik in haar zachte armen sterven zal.