Weer even in die aula

Ik voel mij onbevangen geen gevangene
de schepping is puur en blijft een raadsel,
al zijn dagen niet langer meer winstjagend
ergens gloeit altijd wel een vuur om de as.

Hoe dan ook, en ondanks dat,
zie ik alles daar weer staan en zitten.
Eerste pogingen om klanken te uiten
zich in de hal voltrekken op fluistertoon.

Je bent in mijn hart nooit echt gestorven,
steeds welt er wel een ruis in de kruinen,
zinken elders boten smelten grote ijslagen
maar de boom groeit en bloeit op dat park.

De jaargetijden geven ze kleur en kaalte
mijn nee wellicht ons positivisme leeft door
in elke scheut in elk blad en elke zonnestraal
blijft ook dat wat verankerd is steeds verlichten.

... de serie: i.m ...

dood kind kanker

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 55