Waar de kale bomen staan en zij hijgend ademhaal
Het toornig wolkendek trekt langzaam dicht
hoge toppen van de bomen zijn onzichtbaar
De mist hangt in slierten haar voor haar gezicht
in 't wazig doolhof trekken de uren voorbij 't gevaar
Zingt haar bloed dat de bladertjes rood zijgen
doet op het water waar de spiegelende zwanen drijven
Sierlijke schoonheid de schemer blauwt door twijgen
zij overlegt hoe ze de kleuren in 't palet kan krijgen
Zij is de berooide kunstenaar zonder geluk
alles slaat men voor haar ogen stuk
bezeerd troost zij zich nu in deze pijn
Met hoop in 't hart dat het ooit eens anders zal zijn
in de stilte voor het raam waar de kale bomen staan
en zij hijgend adem haal in de stilte voor het raam.
Zie ook: http://www.freeartandbeauty.exto.nl
Schrijver: Elize Augustinus, 10 februari 2019
Geplaatst in de categorie: verdriet