Netgedichten

netgedicht (nr. 66.874):

Het knaagdier

Verzinkend in het slijk der aarde
rest me slechts
wroeten en geknabbel.

Een spitsmuis die gangen graaft
in de spitstechnologische machine,
een vuiltje met andere woorden.
Geen vuiltje aan de lucht?!

Enkel een zonsondergang
doch niet meer voor mij:
ik zou mijn vingers verbranden.

Schichtig vluchten mijn gedachten
als een rat. Vetgemest en mollig.
Wanneer word ik geslacht?

Het knaagt aan mij, een offer
aan de welvaartmaatschappij.