Al buldert de wind
Mijn ogen zal ik nog niet voorgoed opslaan,
al zijn ze vannacht plots met schrik vervuld,
is er werkelijke onrust in mij komen wonen
die met alle macht het wankele wilde tonen.
En waarom die uren eensklaps zijn gekomen
zo mijn denkruimte thans hebben ingenomen
ongevraagd hebben zij wellicht iets geveld,
heel stilletjes met 'n vreemdsoortig geweld.
Betreft het een door de tijd gevallen beeld
vergeeld en kromgetrokken onwennigheid,
dan wel 'n herinnering uit de allervroegste jaren
uit een ooit vertrouwd toevluchtsoord bij gevaren.
Is het een slotsom, regel voor dit huidige leven
mag het toekomstgericht ons inzichten aangeven.
Mijn ogen en mond zullen dit gevoel vergezellen,
er bij 't krieken vandaag wellicht meer over vertellen.
... serie: gewoon leven ...
Zie ook: https://www.facebook.com/...nnemieke.steenbergenspijkerman
Schrijver: annemieke steenbergen, 11 maart 2019
Geplaatst in de categorie: emoties