inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten over eenzaamheid

netgedicht (nr. 1.360):

Complete stilte

(voor Elisa Nielsen)

Ruim een jaar was ik in jouw betovering
en danste ik op de toppen van euforie, terwijl
de goden met mijn hart jongleerden en het
strand van mijn ziel eindeloos hemels was.

Het heelal leek alleen nog uit jou en mij
te bestaan en er fladderden vlinders op en
neer vanuit onze harten, dacht ik, want in
feite fladderden ze alleen vanuit mijn hart.

Het huwelijkssprookje is een illusie en zit
alleen in mijn verbeeldingskracht, al voelt
het net zo echt als de warmte van mijn bloed,
kan het ook over een eerdere incarnatie gaan

of een volgende, zo je wilt, maar nu is mijn
lichaam in een volstrekt eenzame afzondering,
is de fata morgana kapotgeklapt en glijden
de tranen als bittere lavastromen uit de

kraters van mijn hart over het landschap van
mijn bedroefde ziel, waar de vreugdebeelden
tot verstilde ruïneresten verstollen en verstenen,
net als het blinde bloemenmeisje van Pompeï.

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 maart 2019


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 92

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)