Op de school van het leven
Hoe vertel je verhalen ook van groot formaat,
fel tegen 't gevangen zijn vanuit destijds 't verzet
over verschrikkelijke en pijnlijke gebeurtenissen
of over de in het geheim gehouden dankmissen.
Hoe verhaal je over gevangen gezet over 't verzet
over deze dodenmarsen en ss ook nu als levensles.
Zeg je voor zij net niet werden vermoord door het gas
over de hel, geur in volgestampte wagons dat "ons".
Verhaal je ook over hun verhaal van Bergen belsen,
Buchenwald, de hare van Auschwitz en die ene fiets.
Het blikken delen in stilte, liefde voor elkaar als paar
want hoe gaf je elkaar God dankend kracht elke nacht.
Elk jaar vier ik wel degelijk ook vandaag mijn bestaan.
Verhaal ook over hun verhalen en bewaarde dagboeken.
Doe op die wijze mijn afkomst als de tweede generatie
hun bloed gedenkend om nooit te zwijgen uit de doeken.
En al voelt mijn hart en hoofd soms vol van hun citaten,
moet ik soms diep nadenken en schreien me indenkend
nedervleien om niet te vallen bij het lezen wat toen was,
dagboeken houden bij mij rechtvaardig levend in de pas.
Ik herhaal hun, zijn woorden nu al jaren elders als serafijn
om het belang van nooit weer dat , nooit meer rassenhaat
in ons molenland het buitensluiten en discrimineren heren
dames levend verwant, nooit meer Hitlers of iets aanverwant.
... serie: oorlogsgedichten
vandaag word ik 65
en ik herhaal ...
Zie ook: https://www.facebook.com/...nnemieke.steenbergenspijkerman
Schrijver: annemieke steenbergen, 14 april 2019
Geplaatst in de categorie: filosofie
als die iets aan te merken heeft.
Uw dichtader staat buiten kijf.
Over beperking gesproken!
afkoelende lavabrokken van iemand die zich moet uiten maar niet weet waar ze mee bezig is.
Oefen op een novelle, met kop en staart. Maak jezelf niet wijs dat deze verwarring Poëzie heet.
Steenbergen, beperk je tot je leest!