Nachtplaats

Hyppolite kan beter een ander strijdtoneel zoeken,
want er zijn gladiatoren, die geradbraakt worden
afgevoerd. De wrede verlatenheid die vermorzelt,
voelt zich net als God ook afgescheiden, zal ik
maar denken om wat troost te putten uit mijn zo
goed als verdwenen roomse roomsoezeninborst.

De schone schijn vervluchtigt als ether en de
machtige bolwerken vertonen diepe kraters van
zelfvervreemding. Onder haar pronkzuchtige
verenhoed verbergt zij de aanhoudende, helse
boemerangdolken. Mijn eekhorenrug kan niet meer
gehecht worden en toch blijven de dolken komen.

Ik duik onder in schijndood, hopend dat zij
haar jachtlust verliest. Haar witte gelaat
schiet heen en weer door het duister, als
grillige tornado's en pure gekte. Mijn ziel
schreeuwt het uit van de pijn en soms krijg
ik dan bezoek van Sint Antonius of de stilte
verplettert mij en ik zit weer uren apatisch
voor mij uit te staren, als bij gekooide
dieren, zo ongeveer en dan verrijzen de goden

dwars door de geestelijke verlamming heen.

nachtplaats eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 63