Netgedichten

netgedicht (nr. 67.538):

Vloeiden uiteen

nog koud
in golven verpakt
rolden de eerste
verhalen op een
al lenteachtig strand

hoofdletters
schuimden in wit
hun belangrijk bericht
doken en vloeiden
uiteen in vergeten

zand wiste
met kwistige hand
onbelangrijke details
alleen waar wind vat
op kreeg bleef in stand

hij joeg de
hotspots wat verder
het land op waar zij
uitwaaierden voor
een groter bereik

eenmaal ingegraven
kon silicium de
mooiste herinneringen
dragen van een
geweldige lentedag