Netgedichten

netgedicht (nr. 68.210):

Dankbaar kussen

Het wordt tijd om op te staan.

Nog zie ik onze twee hoofden,
op onze kussens rusten.
Hoofden, waarin gedachten komen,
en als zorgen verder gaan.
Hoofden, waarin we dromen.

Toch zijn wij onze hoofden niet.
Niet wat onze gedachten waren.
Niet hetgeen wij droomden.
Vannacht.

Wij zijn zoals onze kussens zijn,
waarop we dagelijks slapen mogen.
Als een luchtig kussen zijn we,
dat geen prestaties van ons vraagt.
Wij zijn een kussen waarin de stilte woont.
Dat éne kussen, dat ons aller leven draagt.

Voor we opstaan zoen ik jou.
Jij zoent mij.
Op jouw kussen, waarin liefde woont.
Dankbaar kussen wij.

Het leven is goed.
Vandaag de dag.