Voor Roelien

Ik doe moeite genoeg de doden te vergeten
Maar ze weten steeds beter mijn zwakke plekken en steken
Hun knekels in mijn cerebellum, frontale kwab of hoe
Al die onderdelen in die kelder daarboven ook mogen heten

Ik hoopte dat die lelijke littekens op den duur
Zouden genezen of tenminste verbleken
Maar er heerst een hardnekkig echo
In mijn buis van Eustachius, hamer en aambeeld

Op straat kom ik een allang overleden
Dichter tegen: Hè Jan, roep ik met armbewegen
En handopsteken maar halverwege
Breek ik die groet onverhoeds af

Je bleef niet maar komt toch terug
In de Museumstraat of een van die stegen
En steigers waar Dordrecht zo rijk aan is
Groothoofd Damiatebolwerk en -brug

Te zeggen: mijn hart ging te keer
Is te veel eer, onze vriendschap is altijd
lichthartig gebleven: wat woorden wat brieven
Samen optreden een doodenkele keer

Maar ik mis je meer dan ik toe wil geven

Hoe zo? Hoe zeer?

... Al eerder plaatste ik een gedicht over Jan Eijkelboom op deze site
Ach dat ik maar een vers met A beginnen zag
Dit als een tegenhanger van Jans gedicht O, dat ik ooit nog eens een vers met o beginnen mocht
Ik vroeg en kreeg toestemming van Jans weduwe Roelien de Melker om dit gedicht aan haar op te dragen waarvoor ik zeer dankbaar ben
vooral omdat zij mijn gedicht over de naamgeving van een steegje naar de grote Dordtse dichter niet kon waarderen
Wat blijft komt nooit terug was de titel van zijn eerste bundel Arbeiderspers 1979 ...

Schrijver: Ton Delemarre, 12 augustus 2019

tonadaplanet.nl

Biografie van deze schrijver

ontmoeting dode dichter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 33