zuurstofarm
ik ween om het zwijgen
om de nacht die zijn zwarte slagader toont
diep in het lichaam
mij verbindt met het meest nabije
voel ik nog het kloppen
in deze stroom van stoïcijnse duisternis
die elke waarde breekt
zich wijdvertakt langs wanden van tijd
vandaag of morgen zal ik mezelf herkennen
wanneer ik midden in de nacht word wakker gemaakt
stiller dan ooit
het zwijgen te groot
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Prachtig gedicht! Het vergt veel innerlijke moed om te leven als de nacht zijn donkere slagader toont en elke waarde breekt...