Netgedichten

netgedicht (nr. 69.600):

Niemands bezit

Een aanwezigheid ontvouwt zich
en maakt me wakker.
De nacht spreidt haar vleugels
en draagt me door de tijd.

Ik zie vader onderwijzen.
Zijn zoon leert luisteren.
Ik weet dat ik zijn bezit,
zijn leerling ben.

Ik zie mijn moeder terug.
Ik voel haar zeker weten.
Zij wist zeker wie ik was.

Wie ik werkelijk ben.
Haar bevrijde zoon.
Niemands leerling.
Niemands bezit.

De aanwezigheid van moeders
draagt ons op vleugels van liefde.
Hun ontwaakte kinderen dragen ze,
door tijd en eeuwigheid.