Netgedichten

netgedicht (nr. 69.819):

Nevel al aan de gevel

De tijd voelt als een verse appelschil,
al wordt het straks vast licht en zou hij willen
hij hoort ook nog steeds helder en te luid
nachtelijk aanzwellende golven van ooit gillen.

Er zwelt een hele stoet schuimkoppen
weer golven, wederom amper te stoppen.
Meeuwen soppen, meerkoeten deinen mee
op ook deze aanzwellende februari zee.

Wordt deze strijd weer de onze.
Vouwen we straks overdag lakens
over samengevouwen handen uit,
bedekken wij menige te jonge spruit.

Wordt deze strijd opnieuw de onze.
Gaan talrijke klittende waterdruppels
bij wijze van spreken nog harder honen
vastberaden het land overspoeld te bewonen.

De Noordzee is zeer grillig en stekeblind
dat weet menig overlevende en hun kind.
Tij voelt als onverwacht vreemd bezoek
het wordt al weer donkerder net om de hoek.