Netgedichten

netgedicht (nr. 69.972):

Dit stervend nijpen

Leven, dit grootste luidruchtige dan weer stille wonder
vertel mij gerust waar loop ik op dit tijdstip onder.
Was juist zij geen bijzondere unieke levensblom
wend je macht gerust aan vorm haar toekomst om.
Laat de dood haar nu nog eventjes niet grijpen
dit stervend nijpen is nu nog niet te begrijpen.

Zelfs de heggen ogen apart naast het akkerzwart.
Ik kijk door bedroefde ramen en kan het beamen.
Beamen dat zelfs het weer nu kil naar en raar is,
de wind kreunt en steunt tegen de vensters.
Er hier aangedrukt tegen de ruit iets rilt en trilt
ook in opstand tegen sterven is en voelt als quiz.

Naast inspanning houdt de wind zich dan weer stil
als ik uitstel wil, mijn frêle handen vouw en dit vraag,
deze vogel in de beukenhaag met takgetril dat ook wil.
Is het weer een huiverochtend bij dit blank van de maan
een die het ook mij bijna wil voorkomen toch op te staan
ons slechts toefluistert kijk dan kijk, de dood komt er aan.

Leven, dit grootste luidruchtige dan weer stille wonder
leg mij gerust uit waar loop ik op dit tijdstip onder.
Was juist zij geen enorm bijzondere levensblom
empathisch en niet dom vorm haar toekomst om.
Laat de dood haar alstublieft nu nog eventjes niet grijpen
weet, dit stervend nijpen is nog even niet te begrijpen.