Netgedichten

netgedicht (nr. 70.064):

Drecht

Drecht

Ik droomde, werd wakker
en vervolgde in het maanlicht
mijn weg.

Dezelfde maan kwam langs, nog eens,
tien maal, duizend maal
en nog steeds leidt mijn weg
mij voort.

Voor mijn voeten nu
een drecht door de tijd.
Tot aan mijn heupen nat geworden
kom ik weer tot de droom:

<Ik ging wandelen, de kloof in,
langs een weiland waarin een koe
rustig graasde – ik bezag haar en groette.

Achter me een geluid, de koe volgde me,
een schaap kwam erbij, tien schapen,
geiten en koeien vergrootten de kudde
en allen liepen met me mee.

De nacht viel, maar niemand nam ons in huis,
tot één vrouw ons haar vervallen schuur gunde.

In de volgende zon kwam ik thuis
en mijn moeder huilde –
er was een jaar verstreken...>

Het vee heeft me al die jaren geschut,
één geit werd de wereld, een ander woorden,
een schaap heeft me bij jou gebracht, een ander
gaf me wol voor een jas.

In al haar reikwijdte geeft de koe melk
en daarmee rijkdom.

De schuur mag dan nog steeds
vervallen zijn, samen leven we
aan deze kant van de drecht.

Tijd tekent dit gedicht,
een hartslag hoorbaar
in dit maanlicht.