Netgedichten

netgedicht (nr. 71.279):

Stille maar luidruchtige grenzeloosheid

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen
waarom de dingen de dingen moesten zijn,
liet mij in nachten vaak het sublieme lezen
in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn.

Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen,
brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen.
Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken
tot nu toe nog niet hoe we leven kunnen uitrekken.

Ook vandaag voel en ervaar is het weer een helder feest
zonsopgang is inmiddels immers al vaststaand feit geweest.
Dankbaarheid mag daarom weer als fleurige bloem bloeien
als geheugen van menig hart met ons denken weer stoeien.

Tijd neemt mij ’s nachts dieper en dieper mee omhoog
toont mij vaak de pracht van menig regenboog.
Ze neemt mij mee naar eigen kracht en wil bij de kreek
zodat ook ik al dat kruisleed van de wereld even vergeet.