Netgedichten

netgedicht (nr. 71.401):

Beddingen van rust

zag je armen
wanhopig zwaaien
vingers vertwijfeld
graaien naar het
laatste stukje houvast
van het leven dat jij nu
niet meer in handen had

waar ooit
je dansante passen en
lach synchroniseerden
tot innemend zijn
brak nu dat beeld tot
de scherpste scherven
in diep gevoelde pijn

je schimde naar
het verdwijnpunt
van de werkelijkheid
ving vage blikken
van latente zieken in
karakteristieken ook hun
normen en waarden kwijt

je gleed niet af
maar heden had
geen toekomst meer
gebeden begeleidden
je nu naar beddingen
van rust waar alle
oorlogen zijn gesust